Παναγία Μήτηρ Θεοῦ

καὶ μητέρα ὅλου τοῦ κόσμου

Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

        Ἡ πρώτη μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἐκκλησιστικοῦ ἔτους, τὸ ὁποῖο ἀρχίζει ὡς γνωστὸν τὴν 1^η Σεπτεμβρίου, εἶναι ἡ ἑορτὴ τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὶς 8 Σεπτεμβρίου. Καὶ ἡ τελευταία μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως καὶ τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὶς 15 Αὐγούστου. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος, δηλαδή, ἀρχίζει καὶ τελειώνει μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μάλιστα δὲ ὁ μήνας Αὔγουστος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, ὄχι μόνο γιατὶ κατ’ αὐτὸν ἑορτάζεται ἡ μεγαλύτερη Θεομητορικὴ ἑορτὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας ἔτους, ἀλλὰ γιατὶ ὁλόκληρος ὁ μήνας συνδέεται μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο μὲ τὴν Παναγία μας. Οἱ δεκατέσσερεις μέρες ποὺ προηγοῦνται τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως εἶναι ἀφιερωμένες στὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν λόγῳ τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ λόγῳ τῆς ψαλμωδίας σὲ ὅλους τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τοῦ Μικροῦ καὶ τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος, ποὺ ἀποτελοῦν ἰδιαίτερα ἀγαπητὲς σὲ κάθε ὀρθόδοξο πιστὸ Ἀκολουθίες. Οἱ ὑπόλοιπες μέρες τοῦ Αὐγούστου εἶναι ἐπίσης ἀφιερωμένες στὴν Παναγία μας λόγῳ τῶν μεθεόρτων τῆς Κοιμήσεώς της. Ἡ Ἀπόδοση τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως γίνεται στὶς ἐνορίες στὶς 23 τοῦ μηνός, σὲ πολλὰ μοναστήρια, ὅμως, καὶ ἰδιαίτερα στὸ Ἅγιον Ὄρος μετατίθεται πρὸς τὸ τέλος τοῦ μηνὸς καὶ συγκεκριμένα στὶς 28. Ἀκόμη καὶ ἡ τελευταία μέρα τοῦ Αὐγούστου, ἡ 31η, εἶναι ἀφιερωμένη στὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

“Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοὶ”

Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

Τὸ ἐπίκεντρο καὶ τὸ ἀποκορύφωμα ὁλοκλήρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἀποτελεῖ, χωρὶς ἀμφιβολία, ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ἡ ἐκ νεκρῶν τριήμερη Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος “ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας”. Ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων. Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ ἡ χαρά, ποὺ αὐτὸ τὸ  γεγονὸς ἔφερε σὲ ὅλο τὸν κόσμο, διαποτίζει κυριολεκτικὰ τὴν καθόλου ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Κάθε Κυριακὴ εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς Ἀνάσταση, τὸ ἑβδομαδιαῖο Πάσχα τῆς Ἐκκλησίας· κάθε Θεία Λειτουργία, ἐπίσης, ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ἀναστάσιμο γεγονός. Αὐτὴ ἡ ἀδιαμφισβήτητη ἀλήθεια ὁδήγησε πολλοὺς ἑτεροδόξους χριστιανοὺς νὰ ὀνομάσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;»

 Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

      “Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν, ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γὰρ ὤν, ἐσαρκώθη ἐκών· καὶ γέγονεν ὁ Ὤν, ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς· καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος …”.

Αὐτὸς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσει στὸ σύμπαν ὁλόκληρο, ἀφοῦ εἶναι ὁ πανταχοῦ παρὼν Θεός, ἀφοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου, πῶς μπόρεσε νὰ χωρέσει στὴ μήτρα μιᾶς γυναίκας; Αὐτὸς ποὺ ἐπαναπαύεται στοὺς κόλπους τοῦ ἀνάρχου Θεοῦ Πατρός, ἀφοῦ εἶναι ὁ συνάναρχος καὶ συναΐδιος Υἱὸς καὶ Λόγος Του, πῶς εὑρίσκεται ὡς βρέφος στὶς ἀγκάλες τῆς κατὰ σάρκα Μητρός Του, τῆς Παρθένου Μαρίας; Αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο δὲν μπορεῖ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ τὸ συλλάβει καὶ νὰ τὸ κατανοήσει, πολὺ δὲ περισσότερο ἀνθρώπινη γλώσσα νὰ τὸ ἐκφράσει. Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ πανταχοῦ παρόντος, τοῦ προαιωνίου καὶ ἀϊδίου Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔγινε, ὅπως Ἐκεῖνος ἐν τῇ πανσοφίᾳ Του γνωρίζει, ὅπως Ἐκεῖνος θέλησε καὶ ὅπως Ἐκεῖνος εὐδόκησε. Τὸ κατ’ ἐξοχὴν θέλημα τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, τὸ κατ’ εὐδοκίαν θέλημά Του, ὅπως τὸ ὀνομάζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου. Ὁ Πανάγαθος Θεὸς “πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν” (Α’ Τιμ. β’ 4). Γιὰ νὰ σώσει, λοιπόν, τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ φοβερὸ δράμα τῆς πτώσεως καὶ τῆς ὑποταγῆς του στὴ φθορά, στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν θάνατο, ἐνῶ ἦταν ἄσαρκος, σαρκώθηκε μὲ τὴ δική του θέληση. Καὶ Αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ Ὤν, ὅπως ἀπεκάλυψε στὸν Προφήτη Μωϋσῆ ἐπὶ τοῦ ὄρους Χωρὴβ (=Σινᾶ) ἀμέσως μετὰ τὴ θεοπτική του ἐμπειρία μὲ τὴ φλεγομένη καὶ μὴ κατακαιομένη βάτο (Ἐξ. γ’ 14), ἔγινε γιὰ μᾶς αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν προηγουμένως, κτιστὸς ἄνθρωπος δηλαδή. Χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι Θεός, χωρὶς νὰ πάψει νὰ μετέχει τῆς θείας φύσεως, ἔγινε μέτοχος καὶ τῆς δικῆς μας φύσεως, τῆς ἀνθρωπίνης.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου – Μετάβαση προς την Ζωή

Του Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Αρχιμ. Εφραίμ

Κάθε φορά που εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου είναι σαν να έχουμε Πάσχα· το Πάσχα του καλοκαιριού. Πάσχα μάς ετοιμάζει η Κυρία Θεοτόκος. Διάβαση ένδοξη «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Δεύτερο Πάσχα, άγιο, άμωμο, ζωοποιό για το ανθρώπινο γένος, γιατί πράγματι σήμερα «νενίκηνται της φύσεως οι όροι».