«’Aνδρέα Ἀπόστολε, τοῦ Κορυφαίου ὁμαίμων καὶ τῆς οἰκουμένης ὑφηγητὰ διαπρύσιε»

 Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

           Στὶς 30 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸν Ἀπόστολο Ἀνδρέα τὸν Πρωτόκλητο, ὁ ὁποῖος τιμᾶται ὅλως ἰδιαιτέρως σ’ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κυρίως ὅμως στὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο. Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καταγόταν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἰωνᾶ καὶ κατὰ σάρκα ἀδελφὸς τοῦ Σίμωνα, τοῦ μετέπειτα Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου. Ὀνομάστηκε Πρωτόκλητος, γιατὶ πρῶτος αὐτὸς κλήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὅπως μᾶς περιγράφει τὸ συγκεκριμένο γεγονὸς ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (α’ 35-43), ὅταν κάποια μέρα κήρυττε ὁ Τίμιος Πρόδρομος στὶς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ καὶ εἶδε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ περνᾶ ἀπὸ ἐκεῖ, σταμάτησε τὸ κήρυγμά του καὶ ὁμολόγησε: “Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ”, φανερώνοντας τοιουτοτρόπως στοὺς μαθητές του ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ ἀναμενόμενος Σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ποὺ ἄκουσαν τὰ λόγια του, ἦταν ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι πλησίασαν τὸν Ἰησοῦ καὶ τὸν ἐρώτησαν ποῦ μένει. Καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: “Ἔρχεσθε καὶ ἴδετε”. Τὸν ἀκολούθησαν τότε καὶ ἔμειναν μαζί του ὅλη τὴν ἡμέρα. Ἀμέσως μετὰ ὁ Ἀνδρέας βρῆκε τὸν ἀδελφό του τὸν Σίμωνα, τὸν πληροφόρησε ὅτι “εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν” καὶ τὸν ὁδήγησε στὸν Κύριο.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ (ΛΕΜΕΣΟΥ)

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΓΙΑ ΤΕΛΕΣΗ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

Τηλ. Ἱεροῦ Ναοῦ: 25331888

Τηλ. ἱερέων:

π. Μιχαὴλ Βοσκός: 99670706

π. Ἀθανάσιος Μάργαρης: 99723553

π. Νικόλαος Ἰωάννου: 99839478

Ἡμέρα καὶ ὥρα τελέσεως Βαπτίσεως:

Παρακαλοῦμε νὰ γίνεται ἐγκαίρως κράτηση τῆς ἡμερας καὶ τῆς ὥρας τελέσεως τῆς Βαπτίσεως σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ. Σὲ περίπτωση ὁποιασδήποτε ἀλλαγῆς ἢ σὲ περίπτωση ἀκύρωσης νὰ ἐνημερώνονται ἀμέσως οἱ ἱερεῖς.

“ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ ΜΕΓΑ ΕΣΤΙ”

 Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

          Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὸν ὅρο “ἐκκοσμίκευση” δηλώνεται μὲ ἁπλὰ λόγια ὁ τρόπος ζωῆς τῶν ἀνθρώπων χωρὶς τὸν Θεό. Ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος ζεῖ μὲ τέτοιον τρόπο ὡς ἐὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ Θεός, ὡς ἐὰν νὰ μὴν ἔχει ἀθάνατη ψυχή, ὡς ἐὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ἄλλη ζωὴ μετὰ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος ἀποδέχεται μὲν θεωρητικὰ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ ἐκτελεῖ τὰ τυπικά του “καθήκοντα” ἀπέναντι στὸν Θεό, θεωρεῖ ὅμως ὅτι ἡ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ ἀφορᾶ σὲ  κάποιες πτυχὲς τῆς ζωῆς του μονάχα καὶ ὄχι σὲ ὅλο του τὸ εἶναι. Ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι σὰν τὸ σαράκι ποὺ κατατρώει τὶς ψυχές μας, γιατὶ μᾶς στερεῖ ἀπὸ τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀληθινῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἔστω κι ἂν ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι πιστεύουμε στὸν Θεὸ ἢ ὅτι εἴμαστε “εὐλαβεῖς” καὶ “καλοὶ” ἄνθρωποι.

          Τὸ πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης ἐπηρεάζει ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀποστασιοποιημένοι ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μετέχουν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, κάποιες φορὲς μάλιστα ἀκόμη καὶ τὸν τρόπο σκέψεως αὐτῶν τῶν ἰδίων τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Πολλοὶ θεσμοὶ τῆς κοινωνίας μας (παιδεία, γάμος, οἰκογένεια κ.ο.κ.) ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ἐκκοσμίκευσης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπηρεάζεται ἔμμεσα ἢ ἄμεσα καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μπορούσαμε ἐν προκειμένῳ ν’ ἀναφέρουμε ὡς χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἐκκοσμίκευσης στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τὰ μυστήρια τῆς βαπτίσεως καὶ τοῦ γάμου, τὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας, ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὸν τρόπο τῆς συμμετοχῆς μας σὲ αὐτό. Πρόκειται γιὰ ἕνα τεράστιο θέμα, τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντληθεῖ σὲ μερικὲς γραμμὲς ἑνὸς συντόμου ἄρθρου. Θὰ προσπαθήσουμε ὡστόσο νὰ δοῦμε κάποιες πτυχὲς τοῦ προβλήματος τῆς ἐκκοσμίκευσης ὅσον ἀφορᾶ στὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ μυστήριο τοῦ γάμου

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ THΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

          Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι, ὅπως λέμε στὴ γλώσσα τῆς θεολογίας, ἕνας θεανθρώπινος ὀργανισμός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι οὔτε μόνο θεῖος οὔτε μόνο ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ἀλλὰ τὸ συναμφότερον, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Kύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος, εἶναι δηλαδὴ τέλειος Θεὸς καὶ ταυτοχρόνως τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας θεῖος ὀργανισμός, γιατὶ ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ἔχει κεφαλή της τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ζεῖ μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴν ψυχή της. Εἶναι ὅμως ταυτοχρόνως καὶ ἕνας ἀνθρώπινος ὀργανισμός, γιατὶ ἀποτελεῖ μιὰ συγκεκριμένη ἱστορικὴ κοινότητα ἀποτελούμενη ἀπὸ ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται μὲ τὰ μέσα ποὺ αὐτὴ τοὺς παρέχει γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τους. Ὡς ἀνθρώπινος ὀργανισμὸς καὶ ὡς ἱστορικὴ κοινότητα ἡ Ἐκκλησία ἔχει θεσμικὸ χαρακτήρα καὶ διαθέτει τὴ δική της ἱεραρχικὴ δομή. Αὐτὴ ἡ ἱεραρχικὴ δομὴ συνδέεται μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μὲ τὸν θεσμὸ τῶν ἐπισκόπων.

          Ἐνῶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅπως ἀναφέραμε, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι “εἰς τόπον” Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ “εἰς τύπον” Χριστοῦ. Τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα εἶναι τόσο ἀναγκαῖο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, “ὥστε χωρὶς αὐτοῦ μὴ δύνασθαι μήτε Ἐκκλησίαν μήτε χριστιανόν τινα ἢ εἶναι ἢ ὅλως λέγεσθαι” (Ὁμολογία Πίστεως Δοσιθέου Ἱεροσολύμων). Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν πνευματικὸς πατέρας καὶ ποιμένας τῆς ἐπισκοπῆς του κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ καλοῦ ποιμένος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν διδάσκαλος τοῦ ποιμνίου του, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νὰ ὀρθοτομεῖ “τὸν λόγον τῆς ἀληθείας”. Ὅλοι οἱ πιστοί, κλῆρος καὶ λαός, ἔχουν ἢ πρέπει νὰ ἔχουν τὴν ἀναφορά τους στὸν ἐπίσκοπό τους. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, κατὰ ταῦτα, προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴν πράττουν τίποτε χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου τους· “ἀναγκαῖον οὖν ἐστίν, … ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου μηδὲν πράσσειν ὑμᾶς” (Τραλλ. 2,2). Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος, ἐξάλλου, διατυπώνει τὸ ἀξίωμα: “ὅπου ὁ ἐπίσκοπος ἐκεῖ καὶ ἡ ἐκκλησία”, καὶ προσθέτει ὅτι ἐὰν κάποιος δὲν τελεῖ ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν ἐπίσκοπό του, αὐτὸς δὲν εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.